معنی هجو دیگران

بدگویی

نکوهش

نکوهش، بدگویی شعری، مذمت به شعر

سایرین

هجو. [هََ ج ْوْ] (ع مص) نکوهیدن. (منتهی الارب). شمردن معایب کسی. (اقرب الموارد). عیب کردن. (اقرب الموارد). || دشنام دادن کسی را به شعر. (منتهی الارب). هجا. بد گفتن. (یادداشت به خط مؤلف). شتم. (اقرب الموارد): شاهنامه به نام اورها کن و هجو او به من ده تا بشویم. (چهارمقاله).
در همه دیوان من دو هجو نبینی
در همه گلزار خلد خار نیابی.
خاقانی.
- هجو کردن، بدگویی کردن. هجا گفتن. (یادداشت به خط مؤلف).
- هجو گفتن، هجو کردن:
هر که ترا هجو گفت و هجو ترا خواند
روزشهادت زبان او نشود گنگ.
منجیک.
مادحت گر هجو گوید برملا
روزها سوزد دلت زآن سوزها.
مولوی.
رجوع به هجا شود. || شمردن حروف با اسماء آنها. (اقرب الموارد). تهجی. هجی کردن. || بد شمردن زن صحبت شوی خود را. (اقرب الموارد). || (اِ) در تداول عوام فارسی زبانان به معنی سخن بی هده و پوچ نیز به کار رود.

دیگران. (اِخ) (تیگران) برادر دیکران (تیگران) اول که در بیست وچهارمین سال سلطنت فیروزشاه پارسی بتخت ارمنستان نشست. (از تاریخ ایران باستان ج 3 ص 2588 و 2589).

(اِمص.) بدگویی، سرزنش، مذمت به شعر، (اِ.) حرف یا چیز بیهوده. [خوانش: (هَ) [ع.]]

سخریه، مسخره، هجا، هجویه، هزل، بیهوده، پوچ، مبتذل، مزخرف، مهمل، نامربوط

Burlesque, Lampoon, Libel, Mockery, Satire, Squib

satira

بدگویی کردن، برشمردن معایب کسی،

تشهیر، هجاء

شمردن معایب کسی، هجا، بد گفتن

هَجو، غیر از معانی مصدری مانند هِجاء، بدگوئی، مذمّت دیگری، دشنام، و در فارسی: حرف بیهوده و پوچ،

هِجاء، هَجو، (هَجا، یَهجُو) بد گفتن، عیب گرفتن، دشنام دادن، هجو کردن -هِجِّی کردن یعنی حروف هر کلمه را یکی یکی گفتن و نام بردن، آموختن (کتاب را)،

299